Leo Sayer

Een dagje TOP-POP, niet mijn favoriete bezigheid.

Om 10.00 uur loop ik studio 6 binnen en wordt opgevangen door een kennelijk dienstdoende brandwacht. Hij heeft een papier in z’n hand en zegt gemeen lachend: “ dit item is afgekeurd”! Ha, ha… “Wie heeft hier iets af te keuren” vroeg ik. “De afdeling beveiliging” sprak hij monter. Nadat ik om mij heen had gekeken in het halfdonker ontwaarde ik een compleet slagveld, gebouwd aan het einde van de speelvloer.

Nadat ik het formulier van hem had overgenomen begaf ik mij naar de foyer, alwaar ik de regisseur ontmoette in de figuur van Bert van der Veer, welke al geruime tijd dit programma deed. “Goeie morgen Bert, jouw item met Leo schijnt afgekeurd te zijn, hoe zit dat ? “. De ruimte was redelijk gevuld met als Amerikaanse Mariniers verklede figuranten, compleet met geëigend wapentuig, zover niets mis, dacht ik. Onder het motto “niet zeuren vóór de koffie, werd er uitvoerig gelachen om wat ons nu te doen stond.

Ontevreden over de laconieke houding van de regisseur, begaf ik mij over het Franse pleintje naar de afdeling beveiliging, alwaar ik door de ramen een grote groep’ Operette Generaals’ in vergadering bijeen zag zitten. Normaal wil ik nog wel eens netjes op de deur kloppen, zo niet nu … “Sorry. Mijne heren, het spijt mij deze bijeenkomst te moeten storen, maar in studio 6 is een item afgekeurd, schijnt het, wanneer denkt u dat wij dat kunnen draaien ?”. S

De opperste Generaal nam het woord, in deze pijnlijke stilte, en sprak de historische woorden: “Weet u, tijdens de lunchpauze wordt daarover in ons college beslist !!”. Het zou gaan over toxische gassen en ander gevaarlijk rookbom spul in het dekor. “Dank u, ik weet genoeg”, en verliet spoorslags de vergaderruimte, terug naar de studio.

Daar aangekomen sprak ik over mijn interventie bij de beveiliging. “We moeten als de donder het slagveld opnemen, om twee uur krijgen we NEE ! “Maar”, sprak Bert, “Ik heb de artiest nog niet, komt uit Engeland en heeft vertraging, mogelijk is hij om 3 uur hier”. “Maakt niet uit”, riep ik, “we maken nu gewoon een hulpband en zetten Leo in de chroma-key wand en jij knutselt dat komende week in elkaar”.

Zo gezegd, zo gedaan. Iedereen naar boven, alle soldaten ook, een imposant gezicht. De geluidsband werd gestart, het bleek te gaan over een succesvolle song, waarvan de inhoud zich afspeelt op de Vietnamese slagveld

In de repetitie waren kleine bordjes gezet waar de bommen en granaten zich bevonden, handig hulpmiddel voor bijzondere camera-instellingen.

“Klaarmaken voor opname “ riep ik, tenslotte was er enige haast bij, ook omdat we nog voor de lunchpauze van alle “toxische gassen” af moesten. Na de lunch ga ik nog even in de studio kijken hoe ons slagveld er bij lag en keek tevreden, de klimaatregeling had, op volle toeren, uitstekend gewerkt, totdat er een andere brandwacht zich meldde met weer een papier… “Ha, ha,”riep hij, dit item is definitief afgekeurd vanwege giftige gassen, en ook het gevaar van ongelukken met de acteurs…”. “Ach, nee toch” , jammer nou toch, nou, ja, volgende keer beter” wel wetend dat er geen volgende keer zou behoeven te komen.

Leo is een doorgewinterde professional, welke nauwelijks iets hoefde te worden uitgelegd. We hebben zijn optreden tweemaal opgenomen en hem het voorlopige resultaat in pre view laten zien. Hij was opgetogen en wilde direct een VHS-je mee naar huis nemen, hetgeen helaas niet mogelijk was, omdat het Omroepmateriaal betrof.

Een week later vond de uitzending plaats, het was op een zaterdag, een dag waarop de EO geen zendtijd had. Toch gebeurde het volgende : de maandag erop volgende stopte een grote Amerikaanse slee met rokende banden naast mij, er springt een man uit en roept: “Meneer Ottink, ik moet u onmiddellijk spreken, er is iets helemaal mis gegaan !”. “Welaan, meneer Nohwee, (door ons sindsdien No-Where genoemd)“ als u een leuke lunch uitpakt kunnen we nog een goed gesprek hebben…”. De man draaide zich om met klakkende hakken en sprong in de auto en ging met dezelfde rokende banden richting parkeergarage.

Ik zag alleen nog in de verte achterlichten opgloeien, verder nooit meer iets over gehoord.

Voor u opgetekend door HermanO.